اشعار

صدا در سینه ها ساکت که اینک یار مى آید           ز راه شام و کوفه عابدِ خونبار مى آید

غبار راه بس بنشسته بر رخسار چون ماهش           به چـشـم آیـیـنـۀ ایـزد نمایى تار مى آید

الا اى دردمندان مدینه با دو صد حسرت           طبـیب دردمـنـدان با دل تب دار مى آید

الا اى بـانـوان اهل یثرب پـیـشواز آئـید           که زینب بى برادر با دل غمخوارمى آید

بیا ام الـبـنـین با دیـدۀ گریـان تمـاشا کن           که اردوى حسینى بى سپهسالار مى آید

سلام ای روضـۀ طاهـا مـدیـنـه            سـلام ای جـنّـت الـزهـرا مدیـنه

تـو ای هــم نـالـۀ دیــریــنــۀ دل            حـکـایت کـن ز زخـم سینـۀ دل

تو درد و غصه ها بسیار دیدی            شـرار و قـنـفـذ و مسمار دیـدی

ولی این بار سر کن قصۀ عشق            بگو با ما سخن از غصۀ عشق

سخن از خستگان عشق سر کن            جهان را از غـم زینب خبر کن

بـگـو از کــاروان خـسـتـۀ شـام            ز دلهای به خون بنشسته از شام

بـگـو از یـاس هـای ارغــوانــی            ز اطفال نحـیـف و اسـتـخـوانـی

بگو از کاروان و شور و شینش            که زیـنـب آمـد اما بی حسیـنـش

شـرر افـتـاد بـر جـانـت مـدیـنـه            کـه سـوزانـدنـد قـرآنـت مـدیـنـه

هـمانا که ز پـیـغـمـبـر بُـریـدنـد            وفا را در یم خـون سر بُـریـدند

به باب الـعـلـم شبها باب بـستـند            هـمـانـا بر حـسـیـنـش آب بستند

جـفـا آن فرقه که بر یاس کردند            جـدا دست از تن عـبـاس کردند

مـدیـنـه رشـتـه دین پـاره دیـدی            به یاد محـسن آن گهـواره دیدی

ولی گودال پُـر خـون را ندیدی            در آتش قوم مجـنـون را ندیـدی

ندیدی دست و پا می زد گل عشق            کـنارش نـاله می زد بلبل عشـق

ثـمـر از بـاغ غم می چید زینب            بـلا پـشـت بـلا مـی دیـد زیـنـب

امـــان از دورۀ ســرد اســـارت            امـان از زیـنـب و درد اسـارت

زیـنـب آئـیـنـۀ جــلال خــداسـت           چـشـمـۀ جـاری كـمـال خـداست

ردّ پـایـش مـسـیـر عـاشوراست           خطبه هایش سفیر عـاشـوراست

مـثــل كــوهِ وقــار بــر گــشــتـه           وه چـه بـا افــتـخـار بـر گـشـتـه

غـصّـه و مـاتـم دلـش پـیـداسـت           رنگ مشكی محـمـلش پـیـداست

پـشـت دروازه خــواهــری آمــد           خـــواهـــر بــی بـــرادری آمــد

خـواهـری كه تـنـش كـبـود شده           رنـگ پـیـراهـنـش كــبــود شـده

نـیـمـه جـانـی كـه كـاروان آورد           با خودش چند نـیـمـه جان آورد

كاروانی كه شیر خـواره نداشت           گوش هایی كه گوشواره نداشت

گر چه خـورشید عـالـمـیـن شده           چند ماهـی ست بی حـسیـن شده

چند ماه است دیده اش ابری ست           بـر سـرش سایـۀ بـرادر نـیـست

آسـمـان بود و غـم اسیـرش كرد           خـاطـرات رقـیــه پـیـرش كــرد

بـهــر اُمّ الـبــنـیــن خــبــر آورد           از ابــالـفـضـل یـك سـپــر آورد

از حـسـیــنـش فـقـط كــفـن آورد           چــنــد تـا تــكّــه پـیــرهــن آور

مدیـنه! کـاروانی سوی تو با شیـون آوردم          ره آوردم بود اشکی که دامن دامن آوردم

مدینه! در به رویم وا مکن چون یک جهان ماتم          نیاورد ارمغان با خود کسی، تنها من آوردم

مدینه، یک گلستان گُل اگر در کربلا بُردم          ولی اکنون گلاب حسرت از آن گلشن آوردم

اگر موی سیاهم شد سپید از غم ولی شادم          که مظلومیت خود را گواهی روشن آوردم

اسیرم کرد اگر دشمن، به جان دوست خرسندم          که پیروزی به کف در رزم با اهریمن آوردم

مدیـنـه، این اسارت ها نشد سـدّ رهـم بنگـر         چه ها با خطبه های خود به روز دشمن آوردم

مدیـنه، یـوسُـف آل عـلی را بُـردم و اکنون          اگر او را نـیـاوردم، از او پـیـراهن آوردم

مدینه، از بنی هاشم نگردد با خبر یک تن          که من از کوفه پیغام سرِ دور از تن آوردم

مدینه، گر به سویت زنده برگشتم مکن عیبم          که من این نیمه جان را هم به صد جان کندن آوردم